در
سال های پایانی جنگ سرد، اولین پروژه براندازی نرم در لهستان و با رهبری
"لخ والسا" در جنبش کارگری این کشور در سال 1984 تحقق یافت و با فروپاشی
شوروی و یوگسلاوی و چند کشور دیگر اروپای شرقی براندازی نرم به مسئله جدیدی
در حوزه قدرت و امنیت تبدیل شد.
استعمارگران
از براندازی حکومت ها در یوگسلاوی، گرجستان، اوکراین، قرقیزستان و امثال
آن با عنوان انقلاب های رنگی، به جای واژه خشن جنگ نرم یاد می نمایند.
انقلاب
های مخملی یا "انقلاب های رنگی" و "گلی" از شیوه های براندازی نرم است که
نوعی دگرگونی و جابجایی قدرت به همراه مبارزه منفی و نافرمانی مدنی را شامل
می‌شود. انقلاب های رنگی و مخملی در جوامع پسا کمونیستی در اروپای مرکزی،
شرقی و آسیای مرکزی اتفاق افتاد. این واژه برای نخستین بار از سوی
"والسلاوهادل" رئیس جمهور پیشین چک که در آن زمان رهبر مخالفان چکسلواکی
سابق بود، وارد ادبیات سیاسی شد. مخالفان حکومت در چکسلواکی با انجام سلسله
اقدامات مرتبط و زنجیره‌ای در طی یک دوره شش هفته‌ای از 17 نوامبر تا 29
دسامبر 1989 در این کشور موفق به نوعی دگرگونی و جابجایی قدرت شدند. این
پدیده سپس به شکل زنجیره‌ای در صربستان طی دو مرحله 1997 - 2000 ، گرجستان
2003 ، اوکراین 2004 و قرقیزستان 2005 ادامه یافت.
به طور کلی اهداف آمریکا از سازماندهی انقلاب های رنگین در کشورهای هدف را در چارچوب حوزه‌های زیر می‌توان بررسی کرد:
- تسلط بر مناطق ژئوپلتیکی و ژئواستراستژیکی
- کنترل شریان انتقال انرژی و جلوگیری از تسلیحاتی شدن آن
- حذف و یا مهار نظام های مخالف در برابر نظام آمریکا
- ممانعت از ایجاد اتحادیه های نظامی و امنیتی در آسیا، خاورمیانه و آسیای مرکزی
- همسو کردن کشورهای هدف با سیاست های آمریکا
- فرصت سازی اقتصادی برای آمریکا
- مهار بیداری اسلامی
جورج
سوروس ، رئیس بنیاد سوروس سرمایه دار بزرگ آمریکایی یا به عبارتی میلیاردر
یهودی آمریکایی یکی از معماران اصلی انقلاب مخملین گرجستان در گفتگویی با
روزنامه لس آنجلس تایمز اظهار داشت که : تمایل دارد سناریوی گرجستان در
کشورهای آسیای مرکزی یعنی تاجیکستان، ازبکستان، قرقیزستان و ترکمنستان
تکرار شود.
